Gdy kochasz za bardzo

Kobiety bardzo chcą być dobrymi matkami i żonami. Starają się, dbają, kochają, obwiniają się, a i tak często okazuje się, że to nie działa i kobiety zaczynają zadawać sobie pytania:

Jola jest 40-letnią kobietą, zadbaną, delikatną i wrażliwą. Wyszła za mąż, gdy miała 24 lata, z wielkiej miłości. Wszyscy byli zachwyceni, spełniła oczekiwania rodziców, miała bajkowy ślub, piękne wesele, wyglądali z mężem ślicznie. Oboje byli w sobie zakochani. Po drodze pojawiły się dzieci, Jola i jej mąż poszli do pracy, wybudowali dom. Z zewnątrz wyglądało, że bardzo dobrze im się wiedzie – dwójka dzieci, wszyscy zdrowi, praca, dom, samochody. Ale coś zaczęło się psuć…

W odczuciu Joli, mąż zaczął widzieć tylko jej wady, błędy i złe zachowania. Czepiał się i krytykował, oddalił się, skupił bardzo na sobie i na obowiązkach, nie pozostawiając miejsca na nic innego. Zrobił się zasadniczy i nieczuły. Jola bardzo się starała, żeby było dobrze. Dbała o atmosferę w domu, zapobiegała kłótniom, udawała, że pewne zachowania męża są w porządku. Na wszelkie próby rozmowy mąż reagował niezadowoleniem, prychnięciem i złością. Uważał, że on jest w porządku, że Jola się zmieniła – według słów męża

Z jej punktu widzenia, to on się odciął, przestał wykazywać jakąkolwiek chęć bliskości i życzliwości. Jola brała to na siebie i bardzo się starała, zastanawiała się, co z nią jest nie tak, co ma zrobić, żeby mąż z powrotem zbliżył się do niej. Czuła, że bardzo go kocha, że dzięki niemu czuje się bezpieczna, że mąż daje jej stabilizację finansową i jest dla niej całym światem.

Któregoś dnia mąż stwierdził, że się wyprowadza. Powiedział, że nie chce tak żyć, nie kocha jej i nie chce już dłużej udawać i próbować ratować związku. Świat Joli runął. W ogóle nie była na to przygotowana, poczuła się zaskoczona i oszukana, przecież tak bardzo się starała. Mąż jej nie chce, jest niepotrzebna, nieważna i nic niewarta. Nie warta miłości. Poczuła, że to wszystko przez nią, przygniotło ją poczucie winy, jednocześnie złość i żal. Gdyby się bardziej starała, wszystko byłoby dobrze. Jola nie chce pozwolić mu odejść, bo czuję lęk, wręcz panikę, czuje się nikim i że bez męża jej życie nie ma sensu.

Jola jest przykładem kobiety z niskim poczuciem własnej wartości, zależną od męża. Z nim czuje się dobrze i bezpiecznie, ma poczucie wartości i sensu życia, a bez niego czuje się bezwartościowa.

W tego typu sytuacjach wcale nie jest najtrudniejsze to, że mąż odchodzi. Najtrudniejsze jest to, jak kobieta się z tym czuje. A czuje się źle. Odpalają się wszystkie ,”kompleksy” , jakie ma naprawdę w swojej podświadomości. Myśli o sobie:

Gdy Jola była w małżeństwie, w jej głowie też funkcjonowały te przekonania, ale ona ich nie słyszała, bo był mąż, czyli podświadomość myślała:

To jest zależność w świecie Joli. Funkcjonowała iluzja, która zniknęła wraz z mężem.

Kobieta ta wyrastała w dysfunkcyjnym domu. Nigdy nie była kochana bezwarunkowo i bezinteresownie. Wręcz przeciwnie, ze względu na panującą w domu dysfunkcję, awantury, pracoholizm, śmierć członka rodziny, choroba, używki, nadopiekuńczość, dostawała informację, że coś z nią jest nie tak.

W takim przypadku kobieta ma do przepracowania poczucie własnej wartości. Ma uświadomić sobie, że to, co myśli o sobie, to wpojone w dzieciństwie przekonania.

Na szczęście na nasze przekonania można wpłynąć i je zmienić pracując z podświadomością. Kobieta musi zacząć trenować nowe myśli i zachowania (ma na to wpływ), a wtedy zmienią się jej emocje, jakie odczuwa.

Może też w listach, ćwiczeniach, rozmowach przepracować relację z rodzicami. Dzięki temu dowie się, jakie jest jej prawdziwe Ja i nauczy się patrzeć na siebie z miłością i akceptacją.