Na co komu terapia?!

To tylko moda czy mądre czerpanie z tego, co już ktoś wymyślił i wypraktykował w innych krajach? Czy to wymysł diabła, czy błogosławieństwo? Czy to, że chodzę na terapię to powód do wstydu czy do dumy? A może powinienem zapisać się do terapeuty?

Odkąd sięgam pamięcią, coś było ze mną nie tak. Zawsze z boku, zawsze z nieśmiałością, inni byli lepsi, ładniejsi, zdolniejsi, mądrzejsi, bardziej sprawni, zdecydowani. Mama wiecznie niezadowolona, zawsze mnie krytykowała, tak się starałam, a ona zawsze znajdowała jeszcze coś, co powinnam poprawić. Zgadywałam jej myśli, żeby ją zadowolić.

Czułam się niepotrzebna, niechciana i nieważna. Taty nie było. To znaczy, był tak do 5 roku życia, a potem emocjonalnie zniknął – zaczął pić. Wzięłam to na siebie – widocznie nie jestem jego warta. Przestałam wierzyć, że kiedykolwiek się zmieni, że zdobędę mamy pochwałę, że w końcu stanę się pełnowartościowa. Cokolwiek robiłam, było niewystarczające. Miałam poczucie winy i gorszości.

W dorosłości zaowocowało to tym, że nie mam swojego zdania, nie wiem czego chcę (przecież ciągle zgadywałam, czego chce mamao). Niskie mniemanie o sobie sprawiło, że zawsze byłam w tle, jeżeli chodzi o pracę (przecież ja nie mam dobrych pomysłów, wszystkie są krytykowane, poprawiane). Nie zrobiłam kariery, mimo że potencjalnie jestem zdolna i wykształcona. Bardzo często zdarza mi się zacząć pracę i jej nie skończyć, tzw. słomiany zapał (Po co? Przecież i tak będzie źle).

Kiedy ktoś patrzy na mnie z zewnątrz, mówi: masz wszystko – mąż, dzieci, zdrowie, praca, dom. O co Ci chodzi? A ja ciągle jestem nieszczęśliwa i bez energii, czuję marazm, narzekam, mam uczucie, że nienawidzę swojej pracy, nadal jestem uzależniona od tego, co powie mama, płaczliwa, obarczona poczuciem winy.
Życie rodzinne – słabo. Męża zaczęło denerwować, że ciągle jestem niezadowolona. Wobec dzieci agresja, krzyki lub przeciwnie ataki bezradności. W kółko poczucie winy lub złość z powodu przeszłości albo zamartwianie się o przyszłość. Komfort życia, poczucie szczęścia na poziomie zero!

Czy odnajdujesz w tej historii siebie? Jeżeli tak, to ten artykuł jest dla Ciebie. Dlaczego? Żeby uniknąć sytuacji, że mija 5, 10, 15 lat, a Ty nadal opowiadasz taką historię o sobie z poczuciem straconego czasu, z frustracją, żalem, za tym, co mogło być, ale zabrakło Ci odwagi.

Dlatego dzisiaj – niech starczy Ci odwagi! Przeczytaj, na czym polega terapia i z niej skorzystaj!

Jest to oddziaływanie na człowieka w dwóch sferach: psychicznej i fizycznej bez użycia środków farmakologicznych czy chirurgicznych. Jest procesem zaplanowanym, obejmującym różne płaszczyzny działania, nakierowanym na jednostki z różnymi zaburzeniami.

Terapia, o której chcę dziś opowiedzieć, jest terapią długoterminową i opiera się na pracy z podświadomością

Podświadomość to część naszego umysłu. Druga część naszego umysłu to świadomość. Istnieje jeszcze trzecia część – nadświadomość zwana intuicją. Jeżeli Ci sie wydaje, że żyjesz świadomie, to się mylisz, bo świadomość to zaledwie 5% naszego umysłu. Resztę stanowi podświadomość i to ona w dużym stopniu decyduje o naszym życiu.

Podświadomość to taki „twardy dysk”, na którym zapisują się wszystkie doświadczenia, przekonania i emocje. Zapisują się szczególnie mocno przekonania z dzieciństwa, bo są często i wielokrotnie powtarzane:

Poza tym są wypowiadane najczęściej przez nasze autorytety – mama, tata, nauczyciel, trener, ksiądz. Szczególnie mocno zapisują się też emocjonalne, często traumatyczne zdarzenia:

Idąc przez życie, nieświadomie przypominasz sobie to, co jest zapisane w podświadomości i zgodnie z tym żyjesz, podejmujesz decyzje, pozwalasz sobie na coś lub nie. Tym sposobem potwierdzasz te przekonania: „Mnie to nigdy się nic nie udaje” i jeszcze mocniej je zapisujesz.

Terapia długoterminowa pozwala Ci dotrzeć do swoich przekonań, zamrożonych emocji, ograniczeń. Za pomocą rozmowy z terapeutą, pisania listów, ćwiczeń, mini scenek, afirmacji możesz pracować ze swoją podświadomością, tak żeby uwolnić się od starych, niekorzystnych przekonań i nauczyć swoją podświadomość nowych – zdrowych.

Afirmacja to zdanie, myśl, które często powtarzasz. Powtarzając jakieś zdanie codziennie (na głos lub w myślach), zdanie to staje się prawdziwe i determinuje Twoje życie.

Jeżeli będziesz sobie powtarzać: ,,Jaki jestem głupi” (tata zawsze Ci powtarzał: ,,Głupi jesteś!”), będziesz tak się czuć, tak żyć i inni będą Cię tak traktować.

Powiedź sobie: „Zachowałem się źle, następnym razem postąpię inaczej” i pomyślisz „Jestem otwarty na nowe dobre doświadczenia„, Twoje życie będzie szczęśliwe, dobre i niezależne od czegokolwiek i kogokolwiek.

Być może teraz warunkujesz: „Jak schudnę, to wszystko się zmieni”, „Jak wygram w lotto, to zacznę żyć inaczej„, „Gdyby nie moja mama, mąż, dziecko, to…„.

Terapia obejmuje zarówno przeszłe, jak i obecne doświadczenia – zajmuje się też tym, co jest „tu i teraz”. W ramach terapii możesz pracować nad ustalaniem celów krótko i długoterminowych, nad asertywnością, nad zdrowym wyznaczanie priorytetów i planowaniem. Nad autoprezentacją, ustaleniem swojego potencjału, talentów i obszaru do rozwoju.

W podanym wyżej przykładzie pacjentki, można pracować nad:

• poczuciem własnej wartości
• syndromem DDA (Dorosłe Dziecko Alkoholika)
• uzdrowieniem relacji z rodzicami, a w tym szczególnie uniezależnieniem od mamy
• toksycznym poczuciem winy
• poznaniem swoich zalet i wad, zaakceptowanie swoich minusów i praca nad tym co można zmienić
• umiejętnością wyznaczania priorytetów i celów
• umiejętnym planowaniem.

Inne tematy, z którymi można pracować terapeutycznie:

• Nie wiem kim jestem
• Komunikacja
• Asertywność
• Zdrowie
• Lęki i fobie
• Złość
• Krytycyzm i osądzanie
• Uzależnienia
• Wybaczanie
• Żałoba
• Praca
• Pieniądze i dobrobyt
• Odkrycie kobiecości
• Miłość i związki partnerskie
• Odchudzanie